Zo, onze eerste race ooit op Assen zit erop. En wat hebben we rijles gekregen.

Na een toch wel bemoedigend debuut op Zandvoort reden we maandag vol goede moed richting Assen. De auto was en klaar voor en wij hadden er zin in. Laat op het TT circuit hebben we snel onze tenten opgezet zodat we snel aan het bier konden. Lekker bijkletsen met de andere deelnemers en toen lekker naar bed.

In de vroege ochtend (7.00 uur) hebben we eerst de auto laten keuren. Dat ging soepel zodat we nog genoeg tijd hadden om ons relaxt klaar te maken voor de eerste race. Uiteraard tussendoor ook nog de verplichte briefing bijgewoond. Er waren weinig bijzonderheden dit keer.

Toen was het tijd voor de kwalificatie. Frenk mocht het spits afbijten. En dat ging niet onverdienstelijk. Na een spannende 20 minuten, het was immers een onbekende baan, hebben we ons al een na laatste weten te kwalificeren. Maar waar we vooral blij mee waren was dat het gat naar de middenmoot niet al te groot was.

De eerste race mocht Kevin starten. De startlichten zag hij compleet over het hoofd en had zodoende een erg slechte start. Door de drukte in de eerste bocht konden we toch de aansluiting bij de rest vinden. Maar dat plezier was van korte tijd. Al na 1 ronde was de rest op afstand. We konden de snelheid niet vinden en de auto voelde zeer onwennig aan. Wat een verschil met de vorige race op Zandvoort. Na een aantal uitstapjes in de grindbak kwamen we vlak voor het rechte stuk in de problemen. Kevin meende wat rook te zien en besloot de pits in te rijden en zodoende de uitloop ronde te laten schieten.

Dat bleek niet voor niks. Eenmaal op het paddock bleek dat het wiellager er compleet uitlag. Met veel hulp (handjes en onderdelen) van de andere deelnemers hebben we de #423 toch weer tijdig klaar gekregen voor de start van race 2. Het had echt geen 3 minuten langer moeten duren. Dit is het wel mooie van de Volvo 360 cup. Het is een hechte groep die elkaar altijd helpen. Iedereen "moet" rijden.

Toen race 2, wederom naar de start. Die ging gelukkig wat beter dan race 1. De eerste paar ronden konden we nog meedoen voor plek 8 t/m 11. Dat waren leuke ronden. Maar toch kwam ons gebrek aan ervaring na een aantal ronden weer om de hoek kijken. Een klein foutje wordt op dit snelle circuit direct afgestraft. Dit gebeurde na een klein uitstapje buiten de baan. De aansluiting was verloren en de rest verdween weer uit beeld. En wederom sloeg in de laatste ronde het noodlot toe. In bocht 11 begon de auto te haperen. We dachten dat we te weinig benzine hadden, dan stottert de #423 wel eens. Maar toen het in bocht 12 weer gebeurde sloeg de auto af. Al rollend nog proberen om hem weer aan de prat te krijgen maar zonder succes. We hebben de auto zo veilig als mogelijk naar de kant laten uitrollen. Gelukkig kwam er niemand meer op racesnelheid langs.

Eenmaal terug gesleept naar de pit hebben we het probleem, wederom met hulp van de andere mannen, snel gevonden. Het bleek een kabel te zijn die los waar geschoten waardoor we geen vonk mee hadden. Dit probleem was dus redelijk snel opgelost. Gelukkig maar, want Frank moest race 3 nog rijden.

En race 3 begon wel lekker. Na een goede peptalk dat we minstens 2 man moesten pakken vertrokken we toen de lichten uitgingen. Maar race 3 had eigenlijk het zelfde scenario als race 2. Zolang we kunnen volgen hebben we het tempo wel. Alleen na een klein foutje is er een gat en dat krijgen we niet meer dicht. Op die manier komen we op dit nieuwe circuit een dikke seconde per ronde te kort. Dat lijkt niet veel maar op de finishlijn is dat toch een behoorlijk gat. Positief is dat we race 3 zonder problemen hebben uitgereden.

Het is nu aan ons om te evalueren en te zorgen dat de Volvo weer helemaal tip-top is voor de volgende race. Die is al over 2 weken op het mooie circuit van Zolder (België). We staan dus voor de deur van ons internationale debuut. Daar willen we natuurlijk goed voor de dag komen.